Interpretacja Dyrektora Krajowej Informacji Skarbowej z 28-11-2017 r. – 0112-KDIL3-3.4011.208.2017.1.MW

Koszty uzyskania przychodów wydatków na zakup posiłków lub artykułów spożywczych dla pracowników

UZASADNIENIE

W dniu 21 listopada 2017 r. wpłynął do tutejszego organu ww. wniosek o wydanie interpretacji indywidualnej dotyczącej podatku dochodowego od osób fizycznych w zakresie zaliczenia do kosztów uzyskania przychodów wydatków na zakup posiłków lub artykułów spożywczych dla pracowników.

We wniosku przedstawiono następujący stan faktyczny.

Głównym profilem działalności gospodarczej Podatnika jest świadczenie usług z zakresu budownictwa specjalistycznego, budowa i przebudowa dróg i autostrad oraz obiektów infrastruktury towarzyszącej. Specyfika tego typu prac wiąże się z realizacją projektów budowlanych na całym obszarze kraju często położonych na terenach niezabudowanych lub w pobliżu niewielkich miejscowości.

Praca odbywa się na otwartej przestrzeni. Praca odbywa się czasami przy czynnym ruchu samochodowym. Praca odbywa się o różnych porach dnia, czasem nawet w nocy. Uwarunkowania te w kontekście realizacji przychodów opartych na efektywności i wydajności pracy ludzi stały się źródłem decyzji właściciela firmy o zorganizowaniu posiłków profilaktycznych w miejscach prowadzenia prac bądź ich pobliżu.

Podatnik w celu zwiększenia efektywności podjął decyzję o objęciu możliwością skorzystania z posiłków wszystkich pracowników pracujących na budowie.

Objęcie wszystkich pracowników realizujących zadania budowlane bezpośrednio na placach budów posiłkiem ma na celu zwiększenie wydajności oraz poprawę „logistyki czasu pracy”, co przekłada się na przyspieszenie tempa realizacji prac, a tym samym wpływa bezpośrednio na wyniki ekonomiczne jednostki. Posiłki przyznawane są tylko w okresach faktycznej realizacji prac na budowach i należą się pracownikom obecnym w pracy i świadczącym pracę.

Realizacja powyższych postanowień odbywa się poprzez:

1. zakup towarów spożywczych, takich jak konserwy i inne produkty żywnościowe spożywane w przerwach w pracy,
2. zakup posiłków w najbliższych punktach gastronomicznych, takich jak bary, restauracje, stacje benzynowe itp.

Pracodawca bardzo rzadko dokonuje zakupu usług cateringowych. Powyższe spowodowane jest specyfiką pracy (praca w terenie, ciągłe zmiany miejsca pracy). Biorąc powyższe pod uwagę zakup usług cateringowych jest w wielu przypadkach nieopłacalny (zarówno dla podatnika, jak i firmy cateringowej).

W związku z powyższym opisem zadano następujące pytanie.

Czy wydatki na zakup powyższych posiłków lub ewentualnie artykułów spożywczych w placówkach gastronomicznych lub handlowych przez pracodawcę oraz przeznaczenie ich na posiłki dla osób zatrudnionych przy budowie dróg można uznać za koszty uzyskania przychodów w rozumieniu ustawy o podatku dochodowym od osób fizycznych?

Zdaniem Wnioskodawcy, zgodnie z treścią art. 22 ust. 1 ustawy z PIT, kosztami uzyskania przychodów są koszty poniesione w celu osiągnięcia przychodów lub zachowania albo zabezpieczenia źródła przychodów, z wyjątkiem kosztów wymienionych w art. 23. Definicja sformułowana przez ustawodawcę ma charakter ogólny. Z tego względu każdorazowy wydatek poniesiony przez podatnika powinien podlegać indywidualnej analizie w celu dokonania jego kwalifikacji prawnej. Wyjątkiem jest jedynie sytuacja, gdy ustawa wyraźnie wskazuje jego przynależność do kategorii kosztów uzyskania przychodów lub wyłącza możliwość zaliczenia go do tego rodzaju kosztów. W pozostałych przypadkach należy natomiast zbadać istnienie związku przyczynowego pomiędzy poniesieniem kosztu a powstaniem przychodu lub realną szansą powstania przychodów podatkowych bądź też zachowaniem albo zabezpieczeniem źródła ich uzyskiwania. Innymi słowy oznacza to, że dla kwalifikacji prawnej danego kosztu istotne znaczenie ma cel, w jakim został poniesiony. Wydatek zostanie uznany za koszt uzyskania przychodów, jeżeli pomiędzy jego poniesieniem a powstaniem, zwiększeniem bądź też możliwością powstania przychodu istnieje związek przyczynowy.

W świetle powyższego, aby wydatek poniesiony przez podatnika stanowił dla niego koszt uzyskania przychodu, muszą być spełnione następujące warunki:

• został poniesiony przez podatnika, tj. w ostatecznym rozrachunku musi on zostać pokryty z zasobów majątkowych podatnika (nie stanowią kosztu uzyskania przychodu podatnika wydatki, które zostały poniesione na działalność podatnika przez osoby inne niż podatnik),
• jest definitywny (rzeczywisty), tj. wartość poniesionego wydatku nie została podatnikowi w jakikolwiek sposób zwrócona,
• pozostaje w związku z prowadzoną przez podatnika działalnością gospodarczą,
• poniesiony został w celu uzyskania, zachowania lub zabezpieczenia przychodów lub może mieć wpływ na wielkość osiągniętych przychodów,
• został właściwie udokumentowany,
• nie może znajdować się w grupie wydatków, których zgodnie z art. 23 ust. 1 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów.

Powyższe oznacza, że wszystkie poniesione wydatki, po wyłączeniu wydatków enumeratywnie wymienionych w przywołanym art. 23 ust. 1 ustawy o PIT, stanowić mogą koszt uzyskania przychodów, o ile pozostają w związku przyczynowo-skutkowym z osiąganymi przychodami.

Właściwa i zgodna z treścią ustawowej regulacji kwalifikacja kosztów uzyskania przychodów powinna brać pod uwagę:

• przeznaczenie wydatku (jego celowość, zasadność dla funkcjonowania podmiotu) oraz
• potencjalną możliwość (analizowaną w dacie poniesienia wydatku na podstawie obiektywnych przesłanek) przyczynienia się danego wydatku do osiągnięcia przychodu.

Objęcie wszystkich pracowników realizujących zadania budowlane bezpośrednio na placach budów posiłkiem ma na celu zwiększenie wydajności oraz poprawę „logistyki czasu pracy”, co przekłada się na przyspieszenie tempa realizacji prac, a tym samym wpływa bezpośrednio na wyniki ekonomiczne jednostki. Posiłki profilaktyczne przyznawane są tylko w okresach faktycznej realizacji prac na budowach i należą się pracownikom obecnym w pracy i świadczącym pracę.

Realizacja decyzji Podatnika ma się odbywać poprzez:

1. zakup towarów spożywczych, takich jak konserwy i inne produkty żywnościowe spożywane w przerwach w pracy, a wydawane zamiennie za posiłki gorące,
2. zakup posiłków w punktach gastronomicznych, takich jak bary, restauracje, stołówki, stacje benzynowe itp.

Dokonując analizy, czy powyższy wydatki można uznać za koszty uzyskania przychodów, musimy sprawdzić, czy nie znajdują się one w art. 23 ustawy o PIT. W świetle art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT nie uważa się za koszty uzyskania przychodów kosztów reprezentacji, w szczególności poniesionych na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych. W niniejszej sprawie powyższy przepis na pewno nie ma zastosowania. Zakup posiłków czy też artykułów spożywczych dla pracowników na pewno nie ma charakteru reprezentacyjnego.

Reprezentacja jest to stworzenie wizerunku firmy, działalności etc., wykreowanie pozytywnych relacji np. z kontrahentami. Oceny, czy dane koszty mają charakter reprezentacyjny, należy dokonywać przez pryzmat ich celu. Jeśli wyłącznym bądź dominującym celem ponoszonych kosztów jest wykreowanie wizerunku podatnika, to koszty te mają charakter reprezentacyjny.

Wymienienie jako przykładowych kosztów reprezentacyjnych w ust. 23 ustawy o PIT wydatków na usługi gastronomiczne, zakup żywności oraz napojów, w tym alkoholowych, nie oznacza, iż wydatki te zawsze muszą zostać wyłączone z kosztów uzyskania przychodów. Nie są one kosztami jedynie wówczas, gdy mają charakter reprezentacyjny. Kwalifikacja każdego przypadku powinna być odrębna, uzależniona od jego okoliczności.

W niniejszym przypadku zakup artykułów spożywczych, jak i posiłków dla pracowników ma swoje uzasadnienie ekonomiczne. Ma wpłynąć na zwiększenie wydajności pracy zatrudnionych pracowników. Aby określony wydatek można było uznać za koszt uzyskania przychodów, między tym wydatkiem a osiągnięciem przychodu musi zachodzić związek przyczynowy tego typu, że poniesienie wydatku musi mieć wpływ na powstanie, zwiększenie lub zabezpieczenie tego przychodu. W tym przypadku powyższy związek zachodzi. Zakupy nie mają więc charakteru reprezentacyjnego.

Odnosząc powyższe do przedstawionego zdarzenia należy stwierdzić, iż w sytuacji gdy pracodawca ponosi wydatki na rzecz pracowników zapewniając im posiłki, to wydatki na ich zakup stanowią koszty uzyskania przychodów.

Podsumowując, w tak przedstawionym stanie faktycznym opisane powyżej wydatki na zakup posiłków oraz artykułów spożywczych (takich jak np. konserwy) mogą stanowić koszt uzyskania przychodu w rozumieniu art. 22 ust. 1 ustawy o PIT i nie podlegają one wyłączeniu wskazanym w art. 23 ust. 1 pkt 23 ustawy o PIT.

W świetle obowiązującego stanu prawnego stanowisko Wnioskodawcy w sprawie oceny prawnej przedstawionego stanu faktycznego jest prawidłowe.

Mając powyższe na względzie, stosownie do art. 14c § 1 Ordynacji podatkowej, odstąpiono od uzasadnienia prawnego dokonanej oceny stanowiska Wnioskodawcy.

Zgodnie z art. 14na Ordynacji podatkowej przepisów art. 14k–14n nie stosuje się, jeżeli stan faktyczny lub zdarzenie przyszłe będące przedmiotem interpretacji indywidualnej stanowi element czynności będących przedmiotem decyzji wydanej:

1. z zastosowaniem art. 119a;
2. w związku z wystąpieniem nadużycia prawa, o którym mowa w art. 5 ust. 5 ustawy z dnia 11 marca 2004 r. o podatku od towarów i usług.

Interpretacja dotyczy zaistniałego stanu faktycznego przedstawionego przez Wnioskodawcę i stanu prawnego obowiązującego w dacie zaistnienia zdarzenia.

Stronie przysługuje prawo do wniesienia skargi na niniejszą interpretację przepisów prawa podatkowego z powodu jej niezgodności z prawem. Skargę wnosi się do Wojewódzkiego Sądu Administracyjnego, w dwóch egzemplarzach (art. 47 ustawy z dnia 30 sierpnia 2002 r. Prawo o postępowaniu przed sądami administracyjnymi – Dz. U. z 2017 r., poz. 1369, z późn. zm.) w terminie trzydziestu dni od dnia doręczenia skarżącemu rozstrzygnięcia w sprawie albo aktu, o którym mowa w art. 3 § 2 pkt 4a (art. 53 § 1 ww. ustawy).

Jednocześnie, zgodnie z art. 57a ww. ustawy, skarga na pisemną interpretację przepisów prawa podatkowego wydaną w indywidualnej sprawie, opinię zabezpieczającą i odmowę wydania opinii zabezpieczającej może być oparta wyłącznie na zarzucie naruszenia przepisów postępowania, dopuszczeniu się błędu wykładni lub niewłaściwej oceny co do zastosowania przepisu prawa materialnego. Sąd administracyjny jest związany zarzutami skargi oraz powołaną podstawą prawną.

Skargę wnosi się za pośrednictwem organu, którego działanie, bezczynność lub przewlekłe prowadzenie postępowania jest przedmiotem skargi (art. 54 § 1 ww. ustawy), na adres: Krajowa Informacja Skarbowa, ul. Teodora Sixta 17, 43-300 Bielsko-Biała.

źródło: https://sip.mf.gov.pl/